پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی در بهبود سطح کیفی اجرای مهارت های ورزشی تأثیرگذار است و شناسایی و ارتباط میان این عوامل برای محققان و متخصصان علوم ورزشی قابل توجه است. هدف از انجام این مطالعه ارتباط میان برخی از شاخص های آنتروپومتریکی و بیومکانیکی شناگران دختر در شنای کرال سینه و پشت بود. 20شناگر دختر؛ در میانگین و انحراف معیار (سن 2± 12سال، قد 11/23± 147/50سانتیمتر، وزن 9/58± 39/53کیلوگرم) بعنوان آزمودنی شرکت کردند. پس از تکمیل فرم رضایت نامه و اطلاعات فردی، ویژگی های آنتروپومتریکی، دامنه حرکتی، قدرت آزمودنی ها، رکورد شناگران همراه با اطلاعات مربوط به تعداد دورهای کامل حرکت دست ها و تعداد ضربات پاها در مسافت 25متر اندازه گیری شد. برای تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی برای تعیین شاخص های اصلی اثرگذار و رگرسیون چندمتغیری برای تعیین نقش شاخص های اصلی گزینش شده) استفاده شد. نتایج بیانگر ارتباط معنی دار قد و وزن با طول ضربه شناگران شنای کرال سینه و ارتباط معنی دار پهنای لگن و پهنای سر با قدرت تحتانی شناگران شنای کرال سینه و پشت بود، همچنین ارتباط معنی داری میان تیپ بدن (اندومورف، مزومورف) با برخی از شاخص های بیومکانیکی (سرعت، تعداد ضربات پاها، قدرت فوقانی، دامنه حرکتی هایپر اکستنشن ران) شناگران مشاهده شد. نتایج بدست آمده مؤید وجود ارتباط میان درصدی از شاخص های آنتروپومتریکی و بیومکانیکی شناگران شنای کرال سینه و پشت بود. ضمن این که برخی پیش-گویی کننده های پارامترهای بیومکانیکی در دو شنای کرال سینه و پشت با شناگران یکسان با هم متفاوت بودند.

هدف این مطالعه، مقایسه ی میزان انتقال یادگیری پیش گستر بین مهارت های شنای کرال سینه و کرال پشت در دختران نوآموز بود. برای این منظور، 60 دانشجو که در درس شنای مقدماتی ثبت نام کرده بودند، انتخاب شدند و در چهار گروه (دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل) جای گرفتند. گروه های آزمایشی در تکلیف اولیه به مدت 10 جلسه به یادگیری یکی از دو شنای کرال سینه یا پشت پرداخته و سپس به یادگیری تکلیف ثانویه (یکی از دو شنای کرال سینه یا پشت؛ متقابل تکلیف اولیه) پرداختند. شرکت کنندگان گروه کنترل فقط در تکلیف ثانویه شرکت کردند. نتایج نشان داد میزان انتقال پیش گستر شنای کرال سینه به کرال پشت 06/3 درصد بود که این مقدار انتقال از نظر آماری معنادار نبود (977/0P=). اما میزان انتقال شنای کرال پشت به کرال سینه 45/13درصد بود که این مقدار انتقال از نظر آماری معنادار بود (013/0P=). از سوی دیگر، نتایج آزمون یومان-ویتنی برای مقایسه ی میزان انتقال دو شنا نیز نشان داد که میزان انتقال پیش گستر شنای کرال پشت به کرال سینه به طور معناداری بالاتر از انتقال شنای کرال سینه به کرال پشت است (001/0P=). بنابراین، نتایج تحقیق حاضر از توالی آموزش کرال پشت-کرال سینه در نوآموزان حمایت می کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

آموزش شنا از طریق شبیه سازی، از جمله روش های استفاده از ابزار کمک آموزشی به شمار می رود که می تواند در تحقق انتقال مثبت الگوی حرکتی دانش اجرای مهارت های چهارگانه شنا، با استفاده از کمترین امکانات به کمک مربیان آید. هدف از انجام این پژوهش شبیه سازی الگوی حرکتی مهارت شنا کرال سینه در خشکی بود. در این تحقیق 50 نفر از دانشجویان دانشگاه امام حسین (ع) که واحد تربیت بدنی عمومی 2 در رشته شنا را انتخاب کرده بودند، به طور تصادفی با توجه به جدول حجم نمونه گیری مورگان انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری این تحقیق، خرک (جزء اسباب های مورد استفاده در ژیمناستیک) بوده است. روش جمع آوری داده ها، مشاهده و نظر سه نفر از مربیان مجرب شنا، نسبت به انجام الگوی حرکتی آزمودنی ها بود، که بصورت نمره 20 ارزشی ارایه گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، تحلیل شده است. با توجه به یافته های تحقیق، ضریب همبستگی نمره های بدست آمده از ارزیابی الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در خشکی، و انجام مهارت شنای کرال سینه در آب، معادل r=0.365 با سطح خطای p=0.009 و همچنین ضریب تعیین یا وجه مشترک آن r2=0.136 معین گردید. مقدار همبستگی حاصل می تواند به این معنا تعبیر شود که الگوی حرکتی مهارت شنای کرال سینه در آب را، در خشکی، بر روی وسیله ای بنام خرک (شبیه ساز) جهت انتقال مثبت یادگیری و تقویت این مهارت انجام داد.

هدف ایجاد تغییر و نوسان در اجزای تمرینی نسبت به تمرین تکراری می تواند براساس اصول خودسازماندهی دستگاه، به یادگیری حرکتی بیشتر بیانجامد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر روش های تمرین افتراقی و سنتی بر تغییرات الکترومایوگرافی عضلات پایین تنه در اجرا و یادگیری شنای کرال سینه بود. روش ها در این پژوهش 36 شناگر 20 تا 25 سال که هیچ گونه سابقه آموزش شنا نداشتند؛ به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده به سه گروه کنترل، تمرینات سنتی و تمرینات افتراقی تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تجربی طی 12 جلسه به یادگیری شنای کرال سینه به دو شیوه سنتی و افتراقی پرداختند. قبل و بعد از 12 جلسه تمرین، میزان فعالیت عضلات بر اساس شاخص مجذور میانگین ریشه و میانگین زمان فعالیت عضلات راست رانی، ساقی قدامی و دوقلوی داخلی شناگران با استفاده از سیگنال الکترومایوگرافی اندازه گیری شد. نتایج براساس نتایج حاصل از آزمون بن فرونی، در پس آزمون، میانگین RMS فعالیت عضله راست رانی، دو سر رانی (001/0=P)، ساقی قدامی (04/0=P) و دوقلوی (005/0=P) شناگران گروه افتراقی به طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود. این تفاوت میان گروه تمرین افتراقی و سنتی نیز معنا دار بود (05/0≥, P). اما تفاوت معناداری میان گروه کنترل و تمرین سنتی وجود نداشت (05/0P) اما میان گروه تمرین افتراقی و سنتی تفاوت معنا داری وجود ندارد (05/0

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات زیر بیشینه شنای کرال سینه در شرایط هایپوکسی (کاهش اکسیژن) بر گازهای خونی (%SO2, PH, Hco3, PCo2, Po2) و ظرفیت هوازی مردان شناگر با دامنه سنی 20 تا 25 سال است. بدین منظور از بین 100 نفر دانشجوی رشته تربیت بدنی دانشگاه بوعلی سینا که شنا را آموزش دیده بودند، 38 نفر واجد شرایط، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی (تجربی و کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی تحت تمرینات تناوبی زیر بیشینه شنای کرال سینه با شدت میانگین 60 تا 65 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره (%HR.R) با الگوی هایپوکسی (یک نفس گیری پس از دو تا شش استروک در هر تناوب) به مدت 8 هفته و در هر هفته سه جلسه به مدت 45 تا 60 دقیقه قرار گرفتند. گروه کنترل همان تمرینات را با الگوی تنفس طبیعی (یک نفس گیری پس از دو استروک در هر تناوب) انجام دادند. برای بررسی تغییرات فشار سهمی اکسیژن (PO2)، فشار سهمی دی اکسید کربن (PCo2)، یون بی کربنات (HCo3)، PH و درصد اشباع اکسیژن خون (%SO2)، نمونه خون وریدی آزمودنی ها قبل از تمرین و بعد از اتمام دوره تمرین در حالت استراحت گرفته شد. گازهای خونی%SO2, PH, HCo3, PCo2, Po2 به وسیله دستگاه A.B.C و توان هوازی آزمودنی ها به طور غیرمستقیم با استفاده از تست پله «استراند» اندازه گیری شد. جهت مقایسه اطلاعات حاصل از پیش آزمون و پس از آزمون در هر گروه از آزمون t وابسته و برای مقایسه مقادیر متغیرهای وابسته و گروه ها با یکدیگر از آزمون t مستقل استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل، افزایش معنی داری (P<5%) در فشار سهمی دی اکسید کربن خون به مقدار 2.71 میلی متر جیوه (5.5%) کاهشی در درصد اشباع اکسیژن خون برابر 4.63 درصد (9.92%) و افزایشی معادل 0.48 لیتر در دقیقه (13.07%) در توان هوازی مطلق گروه تجربی (Vo2max) به دست آمد. اما در بقیه متغیرها اختلاف معنی داری دیده نشد. یافته های تحقیق نشان می دهد که اجرای این شیوه تمرینی می تواند تغییرات سازگار شونده ای در جهت افزایش توان دستگاه هوازی شناگران مبتدی به وجود آورد.

هدف: سیستم وستیبولار در ورزش شنا نقش مهمی در بهبود سرعت، درک شتاب و وضعیت بدن در فضا دارد و عضلات ناحیه مرکزی نیز به مانند تکیه گاهی در این ورزش ایفای نقش می کنند؛ لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر برخی فاکتورهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه و ثبات عملکردی اندام فوقانی شناگران نخبه ناشنوا بود. روش بررسی: مطالعه ی حاضر از نوع کارآزماییِ تصادفیِ کنترل شده(RCT)، به صورت نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون – پس آزمون می باشد، که 28 شناگر مرد نخبه ناشنوا به عنوان نمونه های تحقیق به دو گروه 14نفره آزمون (94/2 ± 92/20 سال) و کنترل (41/3 ± 25/20 سال) در این مطالعه حضور داشتند. گروه آزمون علاوه بر تمرینات شنای مستمر، شش هفته پروتکل تمرینی ثبات مرکزی را در کنار برنامه تمرینی خود انجام دادند. برای اندازه گیری متغیرهای فضایی-زمانی شنای کرال سینه از دوربین سرعت بالای تخصصی Sony cyber-shot RX 100IV با فرکانس fps250 و برای ارزیابی ثبات عملکردی اندام فوقانی از تست YBT-UQ استفاده شد. پس از محرز شدن توزیع طبیعی داده ها توسط آزمون شاپیرو-ویلک، از آزمون ANCOVA برای بررسی اثر تمرین ثبات مرکزی بر متغیرهای موردنظر در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ANCOVA نشان دادند تفاوت معناداری (05/0 ≥ P) میان یافته ها در پیش و پس آزمون درخصوص متغیرهای رکورد 50 متر کرال سینه، سرعت شناگر، طول هر استروک، شاخص هر استروک و نمره تست YBT_UQ در دست برتر وجود داشت، اما در مورد متغیرهای نرخ هر استروک، زمان هر استروک و نمره تست YBT_UQ در دست غیربرتر، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 ≤ P). نتیجه گیری: براساس نتایج برخواسته از پژوهش؛ به طور کلی تمرینات ثبات مرکزی توانسته بر بهبود عملکرد شناگران و نیز ثبات بیشتر عملکردی اندام فوقانی تاثیر بسزایی بگذارد، لذا پیشنهاد می شود مربیان در برنامه تمرینی شنا، از تمرینات ثبات مرکزی به صورت ترکیبی استفاده نمایند.